Kunstkwesties
  • home
  • over
  • blog
  • beeld
  • contact

Een leven.

9/21/2020

 
Heel, half, klein of groot.
Ik heb hier vier boeken voor me liggen, met bijna dezelfde titels. Althans, ik haal ze soms door elkaar.
Ik begin met Een klein leven van de Russische Vasili Grossman. Een boek waarin een aantal van zijn journalistieke werken, essays en verhalen is opgenomen. Maar ook de brieven die Grossman aan zijn overleden moeder schreef. Ze zijn hartbrekend, ik lees ze als moeder van drie. En er is het verslag van de hel van Treblinka. Bijna niet te lezen, zo huiveringwekkend. Grossman beschrijft het onbeschrijflijke. 
Ik heb hier ook Een half leven (Half a life). Dit boek van V.S. Naipaul gaat over Willie Chandran, een man die zijn halve leven heeft vermorst met zijn zoektocht (in India, Engeland, Mozambique) naar erkenning. Erkenning van wat? De passiviteit van Chandran doet mij denken aan de verongelijktheid die Meneer Biswas had, in zijn zoektocht naar een huis (Een huis voor meneer Biswas - ook van Naipaul, absoluut lezen). En ook daar gaat het niet om een huis natuurlijk maar om iets anders. 
En dan is er nog Een heel leven (Ein ganzes Leben) van Robert Seethaler. Weer iets heel anders. In bijna poëtische beelden beschrijft Seethaler het leven van Andreas Egger. Niet een lijvig boek, er staat geen woord te veel. De eerste zin trekt je meteen de bergen in naar de hut van Geitenhannes.
Het vierde - en meest recente - boek is Een klein leven (A Little life) van Hanya Yanagihara. Niet kort, wel lijvig. Zowel figuurlijk als letterlijk. Een heel verdrietig verhaal. Hoe help je iemand die niet gered wil worden?
Wat wil ik met het noemen van deze vier boeken? Niet ze een éénregelige recensie geven. Dat is niet de bedoeling en daar doe je deze boeken ook geen recht mee. Waarom breng ik ze dan hier? Omdat ik geïntrigeerd ben door het woord leven in de titels. Het laat me niet los.  

Het leven. We doen er allemaal wat anders mee en bezien het elk vanuit een ander perspectief. Klein op de grote schaal der dingen, klein voortkomend uit pijn, half door een gevoel van verspilling of heel vanuit de gedachte dat een mens altijd een compleet leven leidt, hoe groots of hoe - voor een ander -onbetekenend dan ook. Misschien is het heel van Seethaler wel hetzelfde klein als dat van Grossman.

Het is wat, dat leven. 
***

Grappig, sterker, best.

10/21/2018

 
De bedelaar en de moderator.
Gezien in Kunsthal Kade (Amersfoort), A Balancing Act. Tot en met  6 januari 2019.
De eerste is misschien het meest 'instagrammable', de tweede is eigenlijk al veel leuker en de derde veruit het meest interessant. Aan deze kan je niet voorbij gaan zonder er bij stil te blijven staan.
Project 'Street debaters' van de nu in Amsterdam woonachtige Japanse Tomo Kihara.

Kihara bedacht hiermee een sociaal alternatief voor het bedelen waarbij de bedelaar door de vragen die hij opwerpt en het debat dat hij daarmee start, op een waardige manier geld kan verdienen. Het schijnt dat er per uur gemiddeld 12 mensen stoppen voor een praatje of discussie en de bedelaar / moderator zo'n 15 euro per uur ophaalt. Alle thema's worden opgeworpen. Van 'Are we equal' tot 'Aprove Brexit?' tot  'Which dooms the UK, Trump or Brexit?'. 
Welke muntjes er op liggen, hoeveel waarde ze vertegenwoordigen is natuurlijk wat minder interessant - voor ons dan, niet voor de persoon erachter. Het gaat om het gestarte debat maar vooral ook om de metamorfose die de persoon achter de weegschaal doormaakt. Van bedelaar naar professioneel moderator. Van vragen om geld naar geld verdienen met vragen. Die verschuiving blijft intrigeren.

​
Foto
Op de balans in het museum ligt trouwens ook muntgeld. Of dat er is neergelegd door publiek, door Kihara zelf of bij de installatie door het museum, kon de desgevraagde medewerker niet vertellen. Het doet er dus ook niet zoveel toe.

​
Of hier, in dit specifieke geval toch wel? Check the balance.

***

Verkeersborden

12/29/2017

 
en de grot van Plato.
Er is geen verkeersbord waar ik me het afgelopen jaar meer aan heb geprobeerd te houden, dan het verkeersbord in de vorige nieuwjaarsgroet.
Toen ging het over hiërarchie, vertrouwen in elkaar en touwtjes uit de brievenbus.
Deze maand sprak Jan Terlouw opnieuw, bij de eerste - naar hem vernoemde - lezing waarbij hij zijn visie gaf op de wereld van morgen, hij zijn vertrouwen uitprak over de jeugd (gelukkig!) en ons wees op de eerste twee lettergrepen van het woord samenleving.
Dit jaar opnieuw een nieuwjaarswens in de vorm van een vraag: Welke link zie je tussen het twéede verkeersbord en de gravure van Jan van Saenredam?

​Voor de winnaar wederom een oliebol, niet getest door het AD (want dat doen ze dus niet) maar door schrijver dezes.
En vanaf deze plek al het goeds gewenst voor het nieuwe jaar. Maak er iets moois van en werk grote voornemens uit in kleinere, concrete stapjes.

​Tot ziens in het nieuwe jaar!
​
Foto
Detail Berlijnse muur, ©saskiahazelhoff.

​***
Delen

Het zal een onmogelijke man zijn geweest...

10/28/2017

 
... maar mijn god, hij kon schilderen.
Door congres-organiserende activiteiten had ik afgelopen weekend het voorrecht om in mijn eentje voor Flora, de oude man en voor de Nachtwacht te staan. Flora en de oude man (Portret van een oude Jood) in de Hermitage Amsterdam en de Nachtwacht natuurlijk in het Rijksmuseum.
Helemaal alleen. Met een handvol gasten en co-organisatoren dan. Maar toch, na sluitingstijd in een uitgestorven museum en dan komen de werken tot leven.
Saskia van Uylenburgh stapt natuurlijk niet echt uit de Nachtwacht maar er gebeurt wél iets. Nu is Rembrandts Nachtwacht al behoorlijk driedimensionaal geschilderd maar als je in je eentje er voor staat, lijkt je er zo in te kunnen stappen en je bij de groep te kunnen voegen. 'Ha, de schutters van kapitein Frans Bannink Cocq maken zich gereed te poseren voor een groepsfoto en ik ga er lekker bij staan.' Posten op instagram!
In de Hermitage, waar nu de Hollandse Meesters uit de Hermitage St. Petersburg hangen, laat Rembrandt Saskia - deze keer gekleed als Flora - hetzelfde doen. Ze komt tot leven. Veel bewegen kan ze niet want ze heeft een heel bloemboeket op haar hoofd, maar met ingehouden adem poseert ze als Flora, de godin van de lente, jeugd en vruchtbaarheid. Bewegingsloos, maar je ziet hoeveel moeite het kost. De armen in halfhoge positie, de bloemen die er niet af mogen vallen en de jurk die ongetwijfeld heel zwaar is. De jurk is echt, de stoffen zijn echt, je wil Saskia's schouder aanraken om het textiel aan te raken. Hoe voelt gouddraad?
Flora als representatie van het jonge leven, wordt hier geflankeerd door twee oude mannen, beiden zo'n 20 jaar later door Rembrandt geschilderd. Die opstelling is vast niet zomaar, jeugd moet worden beschermd en zich ook laten bijstaan door de ervaring. De twee mannen kijken je rustig en bedachtzaam aan. Een blik die de aandacht vasthoudt, en bij beide mannen de handen gevouwen. Die handen kúnnen niet geschilderd zijn, ze zijn echt.  

***
​

​De Hollandse Meesters
in de Hermitage Amsterdam. Een tentoonstelling (t/m 27 mei 2018) in de categorie #mustsee. Maar dat had je vast al begrepen.
Foto
Delen

U wordt gewaardeerd.

7/16/2017

 
Viva Arte Viva! #BiennaleArte2017
Ik ging naar Venetië, voor de kunst Biënnale 2017. Eén keer eerder een bliksembezoekje aan die stad gebracht. De herinnering? Vol, vol, vol. Veel, heel veel toeristen. Waar je er zelf dus één van bent.
Nu in de herkansing en met een gericht doel. Een missie met een lijstje met daarop een behoorlijk aantal kunstenaars en landenpaviljoens die bekeken moesten worden.
Voorop natuurlijk het Rietveld paviljoen waar Wendelien van Oldenburgh met de inzending Cinema Olanda Nederland vertegenwoordigt. Met de architectuur van het paviljoen als uitgangspunt bevraagt ze of we wel zo open en tolerant zijn als we denken dat we zijn. Zittend in een 3D Mondriaan compositie geeft haar film een mooi, subtiel, ge(s)laagd tijdsdocument. Zo duidelijk als de Stijl-kunstenaars het (in hun theorieën) voor ogen hadden, zo niet-vastomlijnd blijkt de praktijk.
Lopend, kijkend en varend door Venetië kom je al heel snel tot een aantal conclusies. Ja, het is inderdaad vol en er drommen ongelooflijk veel toeristen samen rond het San Marco plein en de Rialto brug. Het is uitwijken voor de selfie-sticks. Maar dat is eigenlijk maar - pak 'em beet - één vierkante kilometer. Daar buiten laat de stad hetzelfde moois en nog veel meer zien. Rustige pleintjes, lommerrijke lanen, mooie grachtjes. Bomvol historie.
Die historie, die leidt tot de tweede conclusie. Namelijk dat hoewel we een paar eeuwen verder zijn sinds het hoogtepunt van haar welvaart, er veel hetzelfde is gebleven. De gondels die nu 'opgepimpt' lijken met goudverf en rood fluweel, zijn dezelfde gondels die we zien in de schilderijen van Guardi. Zoals stelletjes zich nu 'romantisch' laten voortpeddelen, zo gebeurde dat vroeger ook. En zoals we nu grote groepen op het San Marco plein zien en zich vermaken, zo ging dat vroeger precies zo. (Alleen betaal je nu extra voor de muziek - goed inzoomen op het kaartje onder het dienblad!)
Sta stil midden op de brug over de Canal Grande en je staat gewoon ín een Guardi. Er lijkt niets veranderd.
Maar anders bezien, is natúúrlijk alles anders. Er zijn in elk geval al grote maatschappelijke vraagstukken bijgekomen. Of vraagstukken die er eerder misschien ook al waren maar nu nog urgenter zijn geworden.
Kijk naar de Nederlandse inzending waar Van Oldenburg ons laat reflecteren op integratie en tolerantie.
Of kijk naar de grote handen van Lorenzo Quinn (Support) die gaan over klimaatverandering en de rol en verantwoordelijkheid die de mens hier in heeft. Als passend voorbeeld hier de stad Venetië die te lijden heeft onder het massatoerisme en bijna door haar hoeven zakt. Wat door menselijk handelen is veroorzaakt, moet ook door menselijk handelen weer verholpen worden. Zie hiernaast voor een kort filmpje over de installatie van de handen. Niet de makkelijkste klus.
En kijk in het verlengde van deze twee vraagstukken, naar de bijdrage die Olafur Eliasson met Green Light, een fundraising campaign en misschien ook wel movement, wil leveren. Naast het eerdere Little Sun initiatief (koop een zonnebloemlamp op zonne-energie en iemand in een ontwikkelingsland krijgt er ook één) en andere projecten die zien op duurzaamheid, nu ook weer een initiatief met een lamp in de hoofdrol. Groen licht, als fysieke vertaling van duurzaamheid, milieu en een ander die het nodig heeft, licht geven. Een platform voor kennisuitwisseling en geldinzameling. 
Zomaar een greep uit al hetgeen landen en kunstenaars van over de hele wereld ons, daar op de Biënnale in Venetië te zeggen hebben.
En dat leidt tot de derde conclusie. Dat oud en nieuw, misschien wel juist doordat ze zo ver uit elkaar staan, heel goed samen gaan. Het oude Venetië tegenover de nieuwe blik van de hedendaagse kunst. Het één versterkt het ander. In de middeleeuwse setting valt het hedendaagse nog duidelijker op. En door het adresseren van de actuele vraagstukken, realiseer je je nog meer dat het decor waarin die vraagstukken gepresenteerd worden, verdwijnt als er niks gebeurt.
Ik ging naar Venetië en kwam terug uit Venetië  En moest mijn beeld over de stad aanpassen. Dat is wat de stad met je doet en dat is wat de kunst Biënnale in die stad met je doet. 
Foto
Ach, af en toe de zaken heroverwegen en bijstellen, is juist wel goed toch? Dank u, oh kunst voor uw scherpe randjes, vraagtekens en verhalen. ​U wordt gewaardeerd.

En met die opmerking sluiten we dit Kunstkwesties seizoen af, nemen we een zomerreces en spreken we elkaar weer in September.

Maak er een fijne zomer van. 
Viva Arte Viva!​

***
Delen
<<Previous
    Kunstkwesties blog. Over de meest uiteenlopende kunstkwesties.

    Over musea, exposities, literatuur, onderwerpen uit de actualiteit en meer.

    Op de hoogte blijven?
    Volg ons op social media en abonneer je gratis op dit blog
    via e-mail.
    abonneren
    Foto

    Archives

    December 2023
    December 2020
    September 2020
    September 2019
    October 2018
    December 2017
    October 2017
    September 2017
    July 2017
    June 2017
    May 2017
    April 2017
    March 2017
    February 2017
    January 2017
    December 2016
    November 2016
    October 2016
    September 2016
    July 2016
    June 2016
    May 2016
    April 2016
    March 2016
    February 2016
    January 2016
    December 2015
    November 2015
    October 2015
    September 2015

    Categorieën

    All
    Algemeen
    Beeldende Kunst
    Exposities
    Filosofie
    Fotografie
    Literatuur
    Opera
    Podiumkunsten

    Auteur

    Saskia Hazelhoff

    RSS Feed

Kunstkwesties © 2024 Privacyverklaring