... maar mijn god, hij kon schilderen.
Door congres-organiserende activiteiten had ik afgelopen weekend het voorrecht om in mijn eentje voor Flora, de oude man en voor de Nachtwacht te staan. Flora en de oude man (Portret van een oude Jood) in de Hermitage Amsterdam en de Nachtwacht natuurlijk in het Rijksmuseum.
Helemaal alleen. Met een handvol gasten en co-organisatoren dan. Maar toch, na sluitingstijd in een uitgestorven museum en dan komen de werken tot leven.
Saskia van Uylenburgh stapt natuurlijk niet echt uit de Nachtwacht maar er gebeurt wél iets. Nu is Rembrandts Nachtwacht al behoorlijk driedimensionaal geschilderd maar als je in je eentje er voor staat, lijkt je er zo in te kunnen stappen en je bij de groep te kunnen voegen. 'Ha, de schutters van kapitein Frans Bannink Cocq maken zich gereed te poseren voor een groepsfoto en ik ga er lekker bij staan.' Posten op instagram!
In de Hermitage, waar nu de Hollandse Meesters uit de Hermitage St. Petersburg hangen, laat Rembrandt Saskia - deze keer gekleed als Flora - hetzelfde doen. Ze komt tot leven. Veel bewegen kan ze niet want ze heeft een heel bloemboeket op haar hoofd, maar met ingehouden adem poseert ze als Flora, de godin van de lente, jeugd en vruchtbaarheid. Bewegingsloos, maar je ziet hoeveel moeite het kost. De armen in halfhoge positie, de bloemen die er niet af mogen vallen en de jurk die ongetwijfeld heel zwaar is. De jurk is echt, de stoffen zijn echt, je wil Saskia's schouder aanraken om het textiel aan te raken. Hoe voelt gouddraad?
Flora als representatie van het jonge leven, wordt hier geflankeerd door twee oude mannen, beiden zo'n 20 jaar later door Rembrandt geschilderd. Die opstelling is vast niet zomaar, jeugd moet worden beschermd en zich ook laten bijstaan door de ervaring. De twee mannen kijken je rustig en bedachtzaam aan. Een blik die de aandacht vasthoudt, en bij beide mannen de handen gevouwen. Die handen kúnnen niet geschilderd zijn, ze zijn echt.
***