Theo van Doesburg in zijn atelier, 1902. Foto RKD.
Aan rustig wachten bij de schildersezel doet Marjolijn niet. Ten eerste niet omdat zij werkt vanaf de vloer. De bladen liggen op de grond en op haar knieën buigt zij zich er over heen. Ten tweede niet omdat de kunstenaar van nu het zich ook niet kan veroorloven rustig te wachten bij zijn ezel. Hij moet er op uit. Het werk dat is gemaakt, moet het atelier verlaten en naar buiten worden gebracht. Je bent in feite dus niet alleen kunstenaar maar in geval van verkoop, exposities en bijvoorbeeld oeuvrecatalogi, ook je eigen agent, curator en auteur. Je doet aan marketing en crowd-funding. Je blogt, je ontvangt in je atelier en je licht toe voor de camera. En oh ja, ondertussen moet er ook nog doorgewerkt worden.
Dat laatste is iets wat je 24/7 bezig houdt. Kunstenaar zijn is geen beroep. Het is niet iets wat je doet maar wat je bént, aldus Marjolijn. Je bent er altijd mee bezig. Wat er in je atelier gebeurt, gaat altijd door. Daarbij wachten op inspiratie? ‘Nee, inspiratie komt niet altijd vanzelf. Ook dat is iets wat je zelf oproept.’
We komen verder te praten over de kunstenaarsziel en het aanzien daarvan. Het is de essentie van de kunst en het kunstenaarschap en is verweven met waar we deze post mee begonnen, namelijk de waardering. Of die zich nu uit in financiële waardering of in niet-geldelijke waardering in de vorm van positieve ontvangst en een geraakt publiek.
***
Voor meer informatie over het werk van Marjolijn van den Assem en voor haar blog zie: www.marjolijnvandenassem.nl
De taal van de dooiwind laat werk van de afgelopen 7 jaren zien. Met heel bijzondere én lange leporello's. Een waar kunstwerk, dit boek. |
|